Zgodnie z sugestią zawartą w Uchwale DSR, można wyróżnić trzy główne modele, różniące się procedurą formalną oraz zasadami finansowania. Są to: model ESCO, model PPP i model hybrydowy. Model ESCO będzie oparty o Ustawę o efektywności energetycznej oraz o Ustawę Prawo zamówień publicznych. Model PPP – o Ustawę PPP i Ustawę PZP. Model hybrydowy dodatkowo będzie musiał uwzględniać zasady aplikacji o środki z konkretnej ścieżki oraz zapisy umowy o dofinansowaniu i planowany moment jej podpisania (przed, w trakcie lub po fazie realizacji usprawnień technicznych). Oczywiście wybór zakresu technicznego i możliwych technologii, z uwzględnieniem wymaganych regulacjami efektów energetycznych, jest kluczowym elementem przedsięwzięcia, który musi być rozpatrywany równolegle. W tej sytuacji wyraźnie rysuje się potrzeba wsparcia jednostek publicznych przez specyficznych doradców energetycznych wspierających kompleksowo cały proces – od przygotowań do zawarcia umowy o poprawę efektywności energetycznej. Albo raczej aż do zakończenia tej umowy i końcowej weryfikacji gwarantowanego efektu. Warto zauważyć, że doradca energetyczny będzie miał wiodącą rolę w całym procesie w stosunku do innych doradców (prawnicy, specjaliści od środków pomocowych, specjaliści techniczni, służby podmiotu publicznego). Więcej na temat roli doradcy energetycznego w projektach modernizacji energetycznej, w zależności od modelu, w następnym wpisie.